One stop shopping
Sinds jaar en dag proberen wij ook in te schrijven op aanbestedingen van (semi-)overheidsinstanties. Soms krijgen wij letterlijk een compliment van de betreffende organisatie dat men het leuk vindt dat ook wij als nichemarktpartij hebben ingeschreven, maar uiteindelijk kiest men toch voor een grote personeelsdienstverlener. Al jaren ‘strijden’ wij daarom tegen deze ‘one stop shopping’.
Heel eerlijk gezegd begrijp ik het ‘one stop shopping principe’ wel. Ik koop mijn levensmiddelen ook bij de supermarkt; het is voor mij veel sneller. Echter, als ik wat bijzonders nodig heb, koop ik dat toch bij de detailhandel, zoals de banketbakker, de keurslager, de bloemist. Laten we hen de nichemarkt noemen.
Dus, waarom niet two or three stop shopping? (Standaard & specialisten).
Maar waar gaat het echt om?
Sinds een paar jaar mogen overheden geen omzeteisen meer vermelden. Dit ter voorkoming van ongelijke kansen voor inschrijvers, oftewel grootbedrijf versus het MKB.
Dit wordt daarom opgelost met het invullen en ondertekenen van een 12 paginalang formulier waarbij je aangeeft dat je bedrijf solvabel is, er geen faillissement geweest is dan wel op handen is, geen surseance van betaling is aangevraagd, etc..
Dat alles begrijp ik, en is terecht. Maar dan…
Aanbestedingen & schijnzekerheid
Al een paar jaar voel ik dus de ‘angst’ van (semi-)overheden voor een eventueel faillissement van een leverancier. Daarom kiest men toch veelal voor grote detacheringsbureaus en steeds vaker voor brokers. Voor de zekerheid, dus. Ik begrijp die gedachtegang gewoonweg niet. Alsof MKB-bedrijven wel failliet kunnen gaan, maar het grootbedrijf niet.
I hate it when I’m right….
Helaas hebben wij in de laatste paar jaar met z’n allen het faillissement van verschillende grote bedrijven mogen vernemen via de media, waaronder OAD en deze week zelfs één van de, zo niet de grootste personeelsbroker(s) en daarmee (één van de) grootste leveranciers van ingehuurd personeel aan (semi-)overheden: Corso!
Het tragische hier is echter dat door het faillissement van Corso en deze one stop shopping-constructie overheden facturen betaald hebben voor veel ingehuurd werk en mogelijk zo’n 700 (ZZP-)bedrijven één a twee maanden hun eigen facturen via Corso niet betaald hebben gekregen! Zij staan nu op een schuldeiserlijst bij de curator…
Het is werkelijk te triest voor woorden!
Zullen de (semi-)overheden nou eindelijk eens gaan beseffen dat faillissementen niet alleen bij het MKB voorkomen, maar ook bij het grootbedrijf?
Hoezo one stop shopping?
I rest my case…
